Adinda, vrijwil­liger bij conver­sa­tie­tafels

‘Hoe fantastisch, ik zit hier met heel de wereld aan tafel’, dat was mijn eerste gedachte toen ik vijf jaar geleden als vrijwilliger aanschoof bij Oefenkansen. Tijdens Oefenkansen zit een diverse groep mensen die de Nederlandse taal leert samen aan tafel met iemand die het gesprek een beetje stuurt. Er is een ongedwongen sfeer: mensen zijn vrij te komen zonder inschrijving vooraf, de samenstelling van de gesprekgroepen is wisselend, vrijwilligers krijgen de ruimte hun eigen ding te doen…

Als vrijwilliger bij Oefenkansen probeer ik aan te voelen welke interesses er aan mijn tafel zijn of ik breng een artikel mee uit de actualiteit. Bij IN-Gent is er ook een kast vol inspiratie – spelletjes, mappen met vragen, oefenkaartjes… – om het gesprek op gang te brengen. Evengoed komen mensen zelf aanzetten met een gespreksonderwerp. Onlangs bijvoorbeeld uitte een Ghanese vrouw haar bewondering uitte over een nieuwe gesprekspartner aan onze tafel, een mevrouw met een spleetje tussen haar tanden, een schoonheidsideaal in Ghana. We zijn toen heel spontaan met de hele groep over diverse schoonheidsidealen beginnen spreken, en de Ghanese vrouw vertelde nog dat sommigen zelfs naar de tandarts gaan om zo’n tandspleetje te vragen (lacht).

Vorige week heeft een man aan onze tafel ons dan weer beloofd om ons aanstaande sessie iets te vertellen over Artificiële Intelligentie, hij weet daar veel over omdat hij in Turkije als professor industriële wetenschappen werkte. Dat zijn allemaal zo’n boeiende ontmoetingen! Door sommige gesprekken krijg ik ook heel wat zelfrelativering, als ik de verhalen van mensen die moesten vluchten hoor denk ik vaak: ‘wat hebben we het hier goed’.

Ik geloof dat taal de basis van integratie is, dat alles begint met communicatie. Nieuwkomers hebben niet altijd veel kansen om de taal te oefenen: er worden cursussen gevolgd maar er zijn niet altijd veel contacten met Gentenaars om de theorie toe te passen… Via mijn vrijwilligerswerk wil ik daaraan bijdragen, dat is voor mij een kwestie van zingeving. Ik merk wel dat de drempel voor taal soms erg hoog ligt. Nu bijvoorbeeld heb ik in mijn groep een man die tandarts is, vijftien jaar heeft hij een eigen praktijk gehad, maar zijn diploma wordt niet volledig erkend in België. Die man moet opnieuw zijn master behalen: drie jaar lang opnieuw tandheelkunde studeren! En om te kunnen studeren moet hij een bepaald niveau Nederlands hebben, dus die verliest jaren … (zucht). En toch zijn mensen zo gemotiveerd, ik heb daar echt bewondering voor!

Er wordt trouwens ook veel gelachen aan tafel! Ik herinner mij hoe er op een dag een Italiaanse man aan onze tafel zat, het onderwerp was geld en hoe dat te spenderen. Hij zei: ‘Ja, maar het is hier niet goedkoop en ik moet ook nog de hoer betalen’. Ik zei: ‘Wat zeg jij daar, weet jij wel wat je zegt?!’ Dat uitspraakverschil, huur en hoer, daar hebben we nadien allemaal erg om moeten lachen!