Adina, André en Jan, gesprek­partners voor Amal

Aankomen in een nieuw land, niemand kennen en niemand verstaan. Een gevoel waar ik zo snel mogelijk van af wou. Ik schreef me meteen in voor Nederlandse les via het Volwassenonderwijs. Maar een nieuw taal oefen je pas echt door te praten met mensen. En oh, wat een fantastische mensen leerde ik kennen...

Honger naar meer? Aan tafel!

Na 1 jaar Nederlandse les bij het Centrum voor Volwassenonderwijs (CVO) beheerste ik het Nederlands nog onvoldoende om me goed uit te drukken. Via Amal vzw schreef ik me in voor de conversatietafels. Daar discussiëren we wekelijks in groepjes geleid door een vrijwilliger over verschillende thema’s. Adinda gaf mij zin om te leren, en ik had zin naar meer. Naast de conversatietafels neem ik ook deel aan Taalpraktijk met vrijwilliger Jan, en Samen lezen met André. Hier oefen ik Nederlands op een iets hoger niveau.

Meer dan woorden

De vrijwilligers dagen me alle drie op een andere manier uit. André is een echte acteur bij ‘Samen lezen”. Hij leest voor met zo veel gevoel en emoties. Hij krijgt ons steeds volledig mee in het verhaal. Ook bij taalpraktijk gaat het verder dan Nederlands spreken. Jan bereidt elke les wel een filosofisch verhaal voor waar we over moeten nadenken. Bij Adinda spreken we dan weer elke conversatietafel over actueel feiten. Mijn hersenen staan dus niet stil. 😊 Nadenken in een andere taal is niet vanzelfsprekend. Maar dat is net zo fijn. Je voelt echt dat je vooruit gaat.

Een openlijke dank je wel

Communiceren met iemand met een lager taalniveau lijkt me echt niet simpel. Toch vinden de vrijwilligers altijd wel een manier. Uitbeelden, zingen, foto’s of tekeningen tonen... Onlangs vroeg ik de vrijwilligers waarom ze zo veel tijd en energie steken in de voorbereiding, de activiteiten en dus ook in ons. Ze zeiden dat het feit dat ze ons zien groeien voldoende is om al die tijd aan ons te spenderen. Ik vind dat ongelofelijk. In Rusland is er bijna niemand die vrijwilligerswerk doet. Iedereen is daar meer op zichzelf. Belgen zeggen dat ze heel gesloten zijn. Maar Adinda, André en Jan bewijzen het omgekeerde. Ze staan ervoor open om te praten over gevoeligere thema’s zoals religie. Ze accepteren verschillende visies uit alle culturen die op dat moment aan tafel zitten.

Adinda zegt altijd: “Jullie mogen alles zeggen, maar jullie moeten niets.” Je kiest dus zelf hoeveel je deelt. Toen ik het moeilijk had met de oorlog waren de vrijwilligers er ook echt voor mij. Hoewel ik de vrijwilligers iedere keer bedank, zeggen ze altijd: “Wij moeten jou bedanken. Je verbreedt ons wereldbeeld.” Maar bij deze zeg ik het toch nog eens, luid en duidelijk, en in het Nederlands 😊 Bedankt Adinda, André en Jan!